Jaar in Bourgondië
- Wijnfilms
Ik moet bekennen dat ik geen geweldige dingen verwachtte van A Year in Bourgogne, vooral omdat de regisseur, David Kennard, me vertelde dat de titel een opzettelijke knipoog was naar Peter Mayle's beruchte A Year in Provence, die maatstaf voor het betuttelen van de Franse - knoflook , baretten en zo.
Dus mijn zorgen leken gegrond toen Martine Saunier , de in Californië gevestigde importeur die de co-ster is van deze nogal zoete film (naast Lalou Bize-Leroy, en meer van haar in een minuut), ratelde in haar 2CV weg bij haar eerste bezoek van de dag. Het leek erop dat we een comfortabele, zij het vervallen ritje tegemoet gingen door elk cliché in de handleiding.
dierenrijk seizoen 1 aflevering 6
Maar toen gebeurde er iets. Van de glorieuze luchtopnames van de Côtes de Nuit tot de extreme close-ups van Amerikaanse vinofielen die kauwen op hun wijn, Een jaar in Bourgondië is gemaakt met zo'n oprechte genegenheid voor - en kennis van - zijn onderwerp dat al zijn zwakheden worden vergeten.
De film volgt het lot van zeven wijnmakersfamilies gedurende de hele cyclus van het jaar, van de budbreak in de lente tot het snoeien in de herfst. Er zijn twee dingen die het maken: het briljante camerawerk (Kennard zelf is blijkbaar niet traag, naast zijn hoofdcameraman Jamie LeJeune) en de toegang.
Zoals Kennard de preview-toehoorders op vertelde Succes in Londen gisteravond, vijf minuten met Lalou Us-Leroy , de formidabele eigenaar van Domaine Leroy en mede-eigenaar van Domaine de la Romanée-Conti , ‘Is als kijken naar de paus die zijn tanden poetst.’ En hij knipt zijn teennagels en hangt de was uit: Bize-Leroy, met haar prachtige, rechtvaardige trekken en handen zo knoestig als de wijnstokken die ze aanbidt, is nauwelijks van het scherm af.
Kennard moet Saunier bedanken (en dat deed hij), want het was haar contactboek dat hem en zijn bemanning niet alleen in de chai van Bize-Leroy bracht (de oude zwarte vaten gemarkeerd met krijt: Richebourg, Romanée-Saint-Vivant, Chambertin) maar lunch op zondag met de Morey-Coffinets en een Chevalier du Tastevin-diner met 500 zitplaatsen in Clos de Vougeot, pickerslunches en anarchistisch einde van de oogst paardenspel
De triomf van de film is om alles wat hij aanraakt menselijk te maken. Wanneer Michel Morey staart gefrustreerd naar de computergestuurde bediening van de wijnpers, de Chardonnay die achter hem aan het opwarmen is, de uitdrukking van zijn zoon Thibault is peilloos: respect en liefde en een hint van iets dat zegt: als ik de leiding heb, zal alles soepeler verlopen.
Maar je weet dat ze dat niet zullen zijn, en dat is het mooie ervan. De vier generaties zitten samen voor de lunch en je kunt zien hoe het allemaal gewoon doorgaat, hetzelfde maar toch anders, decennium na decennium.
Ik heb cavils: de voice-over is inconsistent, somber sentimenteel de ene minuut en niet informatief de volgende minuut. Dus wordt ons verteld dat dit ‘prentbriefkaartgemeenschappen vol echte charme’ zijn terwijl de helikopter over de dorpen vliegt, en vervolgens ‘deze druiven worden verbouwd voor de oude Hospices de Beaune’, wat de meeste toeschouwers niet wijzer zal maken.
celine dion scheidt van haar man
Maar dan heb je Lalou die haar buren afveegt (‘het kostte hen een uur om die wijngaard te snoeien. Het kost me een dag om slechts één rij te doen’), en Christophe Perrot-Minot zijn plukkers aansporen om verrotte trossen in de emmers te doen, en je voelt dat je een glimp hebt opgevangen van achter het gordijn.
Kennard had het geluk om in Bourgondië te zijn tijdens de nagelbijtende oogst van 2011, met zijn hittegolven in de lente en oogststormen, en wanneer hij filmt dat de zwarte wolken omlaag gaan op het moment dat de zes rijen Bâtard-wijnstokken worden geplukt, zijn we bezig de rand van onze stoelen.
Aangrijpend spul, maar zal het geld opleveren? Het wordt gefinancierd door Todd Ruppert, een Gatsbyish-figuur met ‘wereldwijd gediversifieerde belangen in kunst, film, kleding, luxediensten, onroerend goed en private equity’, zoals de website van de film zegt. Hij heeft groen licht gegeven voor Een jaar in de champagne en ze zijn nu op zoek naar een tv-deal, maar ik kreeg van een tv-manager te horen dat er ‘op geen enkele manier’ een terrestrisch bedrijf het zou oppikken.
Hell's Kitchen seizoen 4 aflevering 4
Houd ze meer voor de gek. Dit is het soort film dat ze in de jaren zeventig in de bioscopen vertoonden, vóór de hoofdfilm. Het is een lofzang op een oud vaartuig zonder een vleugje bombast of polemiek, zachtaardig en ouderwets en op sommige momenten, zoals de slotscènes van herfstrook die opstijgt uit het vuur van de snoeischaar, is het lyrisch.
Informatie over vertoningen en beschikbaarheid van dvd's is te vinden op ayearinburgundy.com
Geschreven door Adam Lechmere
