Griekse wijnboeren hebben ons misschien verwennen en hebben Chardonnay, Sauvignon Blanc, Cabernet Sauvignon en de rest van de druivenstam geplant en hun wijnen zijn misschien wel het toppunt van de New Yorkse mode, maar de waarheid is dat ze grotendeels onuitspreekbaar zijn en een tikkeltje op de mysterieuze kant.
We weten dat we van ze moeten houden, maar alleen al het feit dat de inwoners van Manhattan hun eigenaardigheden hebben geleerd, geeft ons niet meer op ons gemak. Het zijn natuurlijk de druiven die de antwoorden bevatten, maar als je wilt begrijpen waar Griekse wijn echt over gaat, zijn het niet de bovengenoemde variëteiten die je moet proberen, maar Xinomavro, Aghiorghitiko, Assyrtiko, Moschofilero, Roditis en Mavrodaphne ...
De auteur en verspreider van het goede woord over Griekse wijn, Nico Manessis, heeft een uitstekend systeem ontwikkeld om te leren hoe de schijnbare gruwelen moeten worden uitgesproken. Dus nu het excuus: ‘Nou, ik kan het niet eens in mijn hoofd uitspreken’, gaat geen ijs meer snijden. En als je dit eenmaal onder de knie hebt, zul je merken dat de rest relatief eenvoudig is.
Griekse druiven zijn in feite heel eenvoudige spiegels van hun terroir en daarom is een uitleg van aroma's, smaken en de eigenlijke wijnen zelf niet ingewikkelder dan een aardrijkskundig excursie. Noord naar zuid. En om de zaken heel eenvoudig te maken, hebben de Griekse wijnbouwautoriteiten hetzelfde systeem aangenomen als de Fransen, met specifieke druiven (vaak slechts één) voor elke appellatie: net zoals er Pinot Noir is in Bourgondië, is er Xinomavro in Naoussa. De telers zelf zijn niet al te blij met deze beperkingen, maar voor nu maken ze het begrijpen van Griekse wijn een stuk eenvoudiger.
Griekse witte wijnen om deze zomer te drinken
Chagrijnig Grieks
Macedonië, dat in het noorden begint, is de coolste regio. Dit is het echte Balkanland, de thuisbasis van beren en zwijnen (nog steeds), eiken- en dennenbossen, bergbeken en molens. Verscholen in de heuvels is ‘Naoussa’, de benaming waar Xinomavro koning is. Xinomavro lijkt een beetje op Pinot Noir - een druif vol mineraal aardbeienfruit, knapperige zuren en fijne tannines. Het is ook beslist chagrijnig in de wijngaard - eerder vatbaar voor klonen en verwatering als het niet zorgvuldig in de gaten wordt gehouden.
het hele seizoen 19 aflevering 4
De twee druivensoorten zijn niet verwant, maar bij de Ktima Kyr-Yannin-wijnmakerij ontwikkelt Mihalis Boutaris graag de analogie. ‘Mijn vader houdt van bordeauxrood. Het is niet dat hij niet van Bordeaux houdt - hij is dol op Haut-Brion - maar hij wil meer ingewikkeldheid en veel meer een uitdaging ', legt hij uit.
Op zichzelf heeft de Xinomavro-druif een grote complexiteit, anders lijkt hij het punt te missen. Bij Kyr-Yanni maken de Boutaris wat fijne Merlot (a vin de pays), maar wanneer dit wordt gemengd met Xinomavro ‘voor vrouwelijkheid’, is het resultaat dat kersen en aardbeien nogal onhandig bij elkaar zitten.
Aan de andere kant is ‘Ramnista’ Xinomavro met één wijngaard een openbaring - zoet van framboos en aardbei in de neus, en een aantal vlezige, mineralige smaken volgen. Wat het als authentiek Grieks markeert, is een extra vleugje donkere rozijnen en een vleugje rokerige koffie. Wat het markeert als een wijn met een ‘koel klimaat’ is het delicate kader en de minerale complexiteit.
Net als bij Pinot, moeten wijnmakers oppassen voor grimmige tannines. ‘Voor mij zijn tannines als spijkers en hout’, zegt Boutaris. ‘Je moet ervoor zorgen dat ze goed samengaan en niet krassend en gescheiden zijn.’ De Boutaris vermoeden dat de tannines van Xino - wanneer fenolisch rijp in goede jaargangen (94-97 in 2000) - tot drie weken kunnen macereren.
Reis zuidwaarts langs Athene, en de Peloponnesos is het volgende kwaliteitswijngaardgebied (een rondrit brengt je naar de appellations Nemea (foto), Mantinia en Patras). Dit is het land van uitgestrekte, droge mediterrane heuvels, gemaakt van rode grond en mergel op kalksteen, ontsluitingen die kerken en dorpen verbergen, nederzettingen die honderden jaren geleden zijn ontstaan uit de heersende Turken en een bevolking aanmoedigen die bekend staat om sluwheid en sluwheid.
Hetere klimaat
De enige toegestane variëteit van Nemea is de zwarte Aghiorghitiko-druif, die alles maakt van rosé tot rijke, uitbundige rode wijnen. Eigenlijk lijkt het op een Griekse Cabernet Franc. Georges Papaioannou maakt een ‘Super-Loire’ -versie genaamd Ktima Papaioannou, die een zwarte peperachtige kruidnagel en wierookneus heeft, gevolgd door breedfruitige, rijke smaken in de mond, stevig, met fluweelzachte tannines. Het is groter dan een Loire-wijn en rijker dan een Macedonische Xinomavro, maar het klimaat is heter.
Waar Papaionannou afwisselt tussen de stijlen Loire en Bordeaux, gaat ‘Big George’ Skouras verderop bij Gymno van Bordeaux naar Napa - dat is ook de indruk die je krijgt als je naar zijn new-age wijnmakerij rijdt.
George Skouras zou graag zien dat de dingen in Griekenland meer ‘Nieuwe Wereld’ zijn dan ze zijn. ‘De wet is een paardenkont’, zegt hij met een effectieve beheersing van de Engelse taal, maar uiteindelijk is hij het ermee eens dat Aghiorghitiko verreweg de beste druif voor de regio is. ‘Ons bedrijf is Nemea’, zegt hij, ‘maar we gebruiken kosmopolitische variëteiten als paspoort. Ze zijn goed geweest voor Griekenland toen ze de deuren sloten voor buitenlandse wijnen die binnenkwamen, en ze openden ook de geest van mensen. '
Skouras ’1998‘ Nemea ’(geproduceerd uit Aghiorghitiko) is soepel en pruimig in de neus - soepel vanaf zijn jaar in eikenhout (een vijfde nieuw), en met dichte smaken van pruimen en zwarte bessen die de goede hellingen van een deel van dit district weerspiegelen. De ‘grande cuvée’ -wijn van verderop op die Gymno-hellingen is de meest Napa-achtige van allemaal en krijgt een vanille- en koffieachtige afdronk van nieuw eikenhout (de trucs voor het maken van wijn zijn in Griekenland hetzelfde als elders). Naast de bekende rondheid van de Nieuwe Wereld, heeft het fruit een buitengewoon aangename knapperigheid. Zeker de moeite waard om de vallei te verlaten.
Klim verder de heuvels in naar het sub-AC Asprokambos (650m) of White Valley, en de temperatuur daalt. Meer vochtigheid en gebladerte (sleepruimen, braamstruiken, zelfs eiken vervangen cipressen en olijven), en Aghiorghitiko keert terug naar Loire-achtige neigingen.
De Octana Winery (gloednieuw met de oogst 2000) voegt hieraan een bosbessentoon toe met frisse zuren, terwijl je op het landgoed Gaia Aghiorghitiko-lessen begint met de basis '14 -18h '(een zacht kersachtige rosé genoemd naar het aantal uren dat het besteedt aan huiden om de kleur te krijgen) en opbouwen tot 'Notios' - dichtere kersen- en minerale wijn met een vleugje zoethout op de afdronk.
Helemaal bovenaan het assortiment staat Gaia's Estate 'vin de garde', die alle vaardigheid van wijnmaker Yannis Paraskevopoulos laat zien: rijk, dicht fruit, net zo aantrekkelijk in de mond als elke andere topwijn uit de Nieuwe Wereld, maar met een vleugje mineralen die kan alleen Grieks zijn. Niet te rijp, niet overdreven, gewoon interessant. Dit is de wijn die Gaia op de wereldwijnkaart heeft gezet, en het zou hetzelfde moeten doen voor Aghiorghitiko.
Dus als Griekenland echt ‘modern aan het worden is’, waarom zou je dan vasthouden aan zo'n onuitspreekbare naam voor deze begrijpelijke druif? Waarom zou u het niet gemakkelijker maken en het rechtstreeks naar ‘St George’ vertalen? ‘Mensen moeten de realiteit van Griekse wijn leren’, zegt Paraskevopoulos. Neem het op de kin.
Reis naar het centrum van het Peloponnesische schiereiland, hoger in de heuvels, en de omgeving is niet langer mediterraan maar beslist weer Balkan, ook al is er af en toe een skigebied.
Een vleugje peer druppels
Hier ligt de gewaardeerde koel-klimaat-appellatie Mantinia. De druif van Mantinia is Moschofilero, en de lokale bevolking kan er geen genoeg van krijgen. ‘We zouden 15% meer kunnen verkopen dan we hebben’, zegt teler Yannis Tselepos. Moschofilero is een blanc de gris druif met een zwarte schil en toch wit, licht aromatisch sap en men dacht dat het een neef was van Gewürztraminer (de theorie is dat het in de jaren 1840 met de Beierse koningen arriveerde).
Het is heel gemakkelijk te begrijpen waarom deze fout is gemaakt, aangezien de twee niet alleen qua kleur vergelijkbaar zijn, maar ook vergelijkbare aromaten hebben. Tselepos maakt wijn van beide druiven. Terwijl Gewürz de bijna klassieke aroma's van rozenblaadjes heeft, heeft Moschofilero ook iets van deze, maar is ook opvallend parelachtig van smaak. Tselepos mantinia uit de vintage 2000 heeft zachte peer en ananas in de neus, peren weer in de mond en een doordringende knapperigheid in de trant van Riesling - het is pittig en verfrissend, en veel verfijnder dan zijn veronderstelde neef. De Grieken zijn dol op Moschofilero, en terecht.
De volgende appellatie, ‘Patras’, buigt de noordelijke kustlijn van Pelponnesos. Roditis, Mavrodaphne en Muscat zijn het trio van toegestane variëteiten hier, en Roditis is zonder enige twijfel de ster (de andere twee worden meestal gevonden in snoepjes).
Als je meandert van de kustlijn, waar Muscat en Mavrodaphne grotere, warmere wijnen maken, naar de opvouwbare valleien van de Côtes d’Egion, toont Roditis Alepou zijn ware potentieel. Pas op dat je dit niet verwart met een Amerikaanse hybride - in plaats daarvan is het iets staalachtigs en Germaans, en zo genoemd vanwege zijn foxy-kleur.
Bij de wijnmakerij Oenoforos, die als een klooster op de heuvel ligt, is Anghelos Rouvalis een echte gelovige. ‘Ik wil het unieke karakter van Griekse druivensoorten laten zien, met name Roditis. Maar we hebben kritische massa nodig voordat we echt aan de slag kunnen ’, legt hij uit.
In zijn Asprolithi (White Stones) is Roditis knapperig en romig, met eucalyptus en droge kruiden in de neus, gevolgd door een uitgebreide 'palate-waking'-uitbarsting van smaak. Er is meer ‘Rieslingness’ aan deze druif dan aan Moschofilero, en het is fantastisch om op een hete zomerdag te drinken. Hier, en bij de wijnmakerij Antonopoulos, variëren de smaken van meloen tot citroen, tot kumquatolie en sinaasappelschil, allemaal delicaat maar altijd zo indringend.
Weer naar het zuiden, in de Egeïsche zee, zijn de toegestane druiven van Santorini de drie 'A's: Assyrtiko, Athiri en Aidani Aspro. De eerste staat bekend om het behoud van zijn frisse zuurgraad ondanks de hitte en het verleidelijke gebrek aan vocht - op Santorini regent het nauwelijks, en het vocht dat de wijnstokken krijgen is dat wat condenseert terwijl de sterke wind die het eiland waait het land afkoelt. Assyrtiko is de ster, terwijl Aidani semi-aromatische delicatesse verleent, en Athiri rondt elke hoekigheid af.
Vinsanto grondgebied
De wijnen variëren in sterkte en stijl, van lichte, geurige, wilde kruidige aperitieven tot bedwelmende, biscuitachtige salie, vanille en anijs. Je kunt de druiven natuurlijk altijd langer in de zon laten staan om Vinsanto te krijgen. Dit is de krachtige wijn die je zou verwachten van het hete, dorre klimaat, maar de kwetsbare omstandigheden (magere vulkanische bodems en wijnstokken die in elkaar kruipen in mandjes die plat op de grond liggen om de wind te weren) kunnen de ontwikkeling van een beslist delicate kant bevorderen. de druiven ook. Paris Sigalas maakt absoluut de beste geurige stijlwijnen. Wat betreft de meer bedwelmende stijl, laat een glorieuze essentie uit 1895 zien hoe erg fijn Griekse wijn echt kan zijn.
Griekenland heeft 250 eigen druivensoorten. En ze hebben allemaal even geestverruimende namen - dit deel van de wereld is de bakermat van alle wijnbouw, dus het is niet verwonderlijk dat er zoveel zijn als er zijn.
Naarmate er meer nieuwe, virusvrije klonen beschikbaar komen, willen veel wijnmakers natuurlijk graag aan deze authentieke wijnstokken werken. Karrapappas (die bekend staat als ‘de zwarte priester’) is een nogal fascinerende donkere druif, maar er zijn slechts drie van deze planten, en van Kidonitsa (‘de kleine kweepeer’ zijn er nog maar weinig.
We mogen ons gelukkig prijzen. Dit is een goed moment, voordat deze nieuwe aanplant zich uitbreidt, om Griekse wijn in zijn eenvoudigste vorm te leren kennen!
