- Hoogtepunten
- Langgelezen wijnartikelen
- Nieuws Home
Na recente kritiek op de Bordeaux 2011 vintage, pleit Andrew Jefford voor een herbeoordeling van dit ‘verguisde’ jaar.
Elk jaar in januari zit een wijnproeverij van het Hooggerechtshof in de smetteloze badplaats Southwold in Suffolk om een oordeel te vellen over een alleenstaande vierjarige Bordeaux vintage (de nieuwste die fysiek op de markt wordt uitgebracht). Ik heb een keer aan dit evenement deelgenomen, hoewel zo lang geleden dat een aantal van mijn collega-proevers bij die gelegenheid nu het aandeel van de engel betwisten.
Tot de huidige proevers behoren veel vrienden wiens smaakpapillen ik hoog in het vaandel heb staan, waaronder schrijvers Jancis Robinson, Steven Spurrier en Neal Martin-kooplieden Stephen Browett, Barry Phillips en Alex Hunt en voormalig makelaar Bill Blatch.
De laatste proeverij, zoals gerapporteerd door Jancis Robinson in haar Financiële tijden column van 13 februarith2016, was van de 2012 vintage, maar wat mij vooral opviel was de groepsrangschikking van de 13 rode Bordeaux-jaargangen tussen 2000 en 2012 die het artikel afsloot (stemmen voor deze hitparade is een jaarlijks ritueel).
bondgenoot gedurfd en de mooie
Ik bedoel niet de strijd om de eerste plaats tussen 2005, 2009 en 2010 (de groep heeft het in die volgorde): een heerlijke oefening in subjectiviteit die nog vele decennia te gaan heeft. Wat me schokte was de vintage op de laatste plaats: 2011, beschreven in het artikel als ‘ellendig’ en ‘flauw’.
Ik heb in september 2015 twee gelukkige dagen doorgebracht met het proeven van de meeste van de beste rode Bordeaux 2011's (hoewel helaas niet de First Growths, Petrus, Cheval Blanc en Ausone). Om deze vintage te positioneren als slechter dan de skinny-latte 2002's, de charmless 2004's en de soms zwakke 2007's, en om bijvoeglijke naamwoorden als 'ellendig' om zijn nek te hangen, lijkt mij een gerechtelijke dwaling. Persoonlijk vind ik 2011 leuker dan de soms samengeklemde en overdreven serieuze jaren 2008, en minstens evenveel als de plezierige, relaxte, moedige jaren 2006 (een vintage waarmee het veel gemeen heeft), en ik denk dat het vergelijkbaar is met gunstig met 2002, 2004 en 2007.
De beste 2011's zijn klassieke, royaal geconstrueerde, goed gebouwde en duurzame wijnen met echt gastronomisch potentieel die ik graag zou willen bezitten en in de kelder zou willen bewaren, en waarvan ik denk dat ze populair zullen blijken te zijn bij de legioenen ervaren rode Bordeaux-liefhebbers die nog steeds verdringen in de fijne wereld van -wijnmarkt, op voorwaarde dat ze minstens een decennium of zo kelderrijping geven voordat ze met hen aan tafel gaan.
Ik begrijp echt niet waarom mijn geleerde vrienden 2011 tegen de grond hebben geslagen en er in godsnaam uit trappen.
De en primeur-prijsstelling was weliswaar verkeerd, maar dat is een apart probleem dat de markt nu heeft gecorrigeerd tot groot ongemak van Bordeaux-négociants (schop de kasteeleigenaren hiervoor zeker, maar niet de wijnen). Het is op dit moment geen gemakkelijke vintage om te proeven vanwege de over het algemeen tannine-stijl, maar proevers hebben geen enkele zin tenzij ze bereid zijn om als surrogaatdrinkers op te treden, en tannines werken op een heel andere manier als je een rode wijn met rosbief drinkt. en Yorkshire pud aan de manier waarop je ze in de winter kort na het ontbijt in een badplaats in een isolement zou kunnen proeven. (Mijn vrienden weten dit natuurlijk allemaal.)
2011 is ook inconsequent, het grootste wijnbouwprobleem is er een van gemengde rijpheid, zelfs binnen dezelfde bos. Het was een diepgaande Atlantische zomer, wat neerkomt op een dosis van bijna alle denkbare weersomstandigheden op een of ander moment, en met een dreigend, vochtig einde. Geen ideale omstandigheden voor degenen die zich geen zorgen wilden maken over al dat nieuwbakken sorteren en het moet ook worden gezegd dat het een vintage is die de voorkeur geeft aan de beste sites.
Maar voor degenen met de middelen en de wil om kieskeurig te sorteren, wat betekent dat de overgrote meerderheid van de serieuze producenten vandaag de dag, was er voldoende maar niet overdreven rijpheid van de suiker tegen de tijd dat de vroege oogst begin september begon. Het was over het algemeen een warme zomer, zoals alle grote Bordeaux-jaargangen (en in tegenstelling tot 2002, 2004 en 2007).
De echte eigenaardigheid van de vintage was dat de rijkdom en de omvang van de tannines de suikerrijpheid leken te overtreffen, en de mate waarin je de tannines toegang gaf tot de wijn bij de vinificatie, vereiste grote scherpzinnigheid. Geen enkele smaakpapillen waar ook ter wereld begrijpt tannines beter dan Bordelais-smaakpapillen, en ik denk dat veel gevallen degenen die toezicht hielden op de extracties en maceraties ze correct beoordeelden. Maak je geen zorgen over de tannines, geef ze gewoon wat tijd. Fijne tannine rode wijn met het vermogen om te moduleren met de leeftijd is nog steeds een zeldzaamheid, zelfs in de enorm uitgebreide wijnwereld van vandaag. Het is een kostbaar onderdeel van de aantrekkingskracht van rode Bordeaux.
Daarna is de enige vraag de rijpheid van fruit. Je kunt groene tinten en een spoor van kerosine in sommige wijnen zien, en voor mij zijn dat de vintage mislukkingen. De meeste Médoc-wijnen haalden rond de 13%, terwijl ik denk dat ze waarschijnlijk beter waren geweest met 13,5%, daarom is het fruit in dit stadium een beetje verlegen voor de tannine, maar de pluk was meestal perfect en sorteren zorgde ervoor dat de fruitsmaken rijp zijn.
Persoonlijk vind ik het een uitstekende vintage voor Margaux, wiens zandige bodems en fijn grind zorgen voor minder tannine en eerdere rijping: Palmer en Rauzan-Ségla zijn twee absolute sterren van de vintage. Linkeroever 2011 lijkt over het algemeen gemaakt voor traditionele, ouderwetse drinkers die klagen over hoge alcoholen in 05, 09 en 10, maar die toch van ‘classic claret’ houden. En de kwaliteit van de tannines is een wereld verwijderd van de brutaliteit die ooit zo duidelijk was in een vintage als de Bordeaux uit 1975.
love&hiphop new york seizoen 6 aflevering 4
Merlot is wat het is, de alcoholen zijn iets hoger op de rechteroever, en de vrucht heeft een gevoel van vlezigheid dat goed samengaat met de rijke tanninestructuren, aangenomen dat groene tinten met succes zijn vermeden. Pomerol lijkt mij, net als Margaux en om niet ongelijke redenen, meer een succes dan het hoger gelegen, koelere St Emilion, waar je af en toe wat groen zult vinden. (Cabernet Franc was echter vaak erg succesvol in St Emilion in 2011.)
Hier is in ieder geval een kleine selectie van uitstekende wijnen uit dit verguisde jaar. 2011 is geen geweldige vintage, maar het zit ergens tussen goed en heel goed (en op geen enkele manier ellendig). Ik denk dat de beste rode Bordeaux 2011's goed zullen meegaan, en enorm plezier zullen bieden als ze op de vervaldag worden gedronken, voornamelijk in de late jaren 2020 en 2030, tegen die tijd zal ik waarschijnlijk zelf in de rij staan voor het engelendeel.
Vijf (bijna) betaalbare Bordeaux-wijnen uit 2011
Alter Ego de Palmer 2011
Diep van kleur, met onweerstaanbare geuren: zwart fruit, lelie, jasmijn. Veel lichtere tannines dan zijn broer of zus, maar een heel mooie Margaux met keuze uit fruit en prachtige aromatische complexiteit: alles verhuld, geen dolk. 92
Chateau Angludet 2011
dokter die seizoen 4 aflevering 15
Deze wijn is een ongecompliceerde charmeur, met geuren van herfstbessen, zoete room en pioenrozen. Zacht, ongedwongen, niet demonstratief maar toch voldoende, zacht en sappig. Wie zei dat 2011 zwaar moest zijn? 90
Kasteel Les Carmes Haut-Brion 2011
De 2011 is een groot succes voor het nieuwe regime hier: deze wijn heeft enkele van de hartige, vleesbouillon en kreupelhout tonen die andere wijnen in de buurt kenmerken, terwijl de smaak fijn, verfijnd, geconcentreerd, aangenaam grippy, met resonerende smaken is in de tannines en textuurkracht. 93
Château d'Ussan 2011
Dit is een wijn die ik herhaaldelijk heb mogen proeven, en het is een ontwapenende Issan: vol bloemige lift en charme, terwijl hij in de mond een aromatische complexiteit heeft, een kern van aanhoudend, evenwichtig, bijna knapperig fruit, terwijl zelfs de tannines geur lijken te hebben. Beste in het komende decennium. 91
Château Phélan-Ségur 2011
Het kan in St Estèphe in 2011 erg streng worden (Montrose is monumentaal graf), en het Phélan-Ségur-team heeft de vintage tot in de perfectie beoordeeld. Als je genoeg hebt van 'zoete' bordeaux, schuif dan gewoon je neus in de koele, bedauwde, vroege ochtendfrisheid van deze wijn, en geniet dan van diezelfde geplaagde tot rijpheid fruitstijl met de onbeschaamde structurele rijkdom die verborgen was in de druivenschillen. Dit zal gemakkelijk een paar decennia duren. 92
beste wijn bij karbonades
Vijf luxe Bordeaux-wijnen uit 2011
De bloem Pétrus 2011
Wat is beter in 11, de Trotanoy of de Fleur-Pétrus? Het is een moeilijke beslissing en Trotanoy heeft zeker meer buikvlees, maar ik hou van het yin-yang-contrast tussen de stealth, gratie en finesse van de delicate fruitstijl van La Fleur-Pétrus en zijn stevige, corrigerende maar niet-brute tannines. Ook hier heerst een bewonderenswaardige gloeiende grindrijpheid, zonder de onhandigheid die kleigronden in 2011 met zich mee zouden kunnen brengen. 93
Château Valandraud 2011
Ik ben niet altijd een bewonderaar geweest van Valandraud, maar Jean-Luc Thunevin is er in 2011 inderdaad in geslaagd om een heel mooie wijn te maken. De aroma's zijn echt stijlvol (Eglise-Clinet is bijvoorbeeld 'eikiger' in dit stadium): pruimen, bloemen, leer. De smaak is zacht, behendig, sappig - zoals Rauzan-Ségla, een masterclass in dispositie in plaats van accumulatie. 94
Kasteel l'Eglise Clinet 2011
De legendarische vitaliteit, stevigheid en alertheid van Eglise-Clinet komt hier goed tot uiting, hoewel de wijn meer tijd nodig heeft om zijn elementaire kwaliteiten van zich af te schudden, waarna hij wellicht een hogere score verdient. Het kersenfruit is vers en atletisch, de rijpheid is resonerend, de borsttannines zijn openhartig en openhartig. Het schrijdt indrukwekkend uit en het zal gedurende een paar zeer plezierige decennia niet bereiken waar het naartoe gaat. 94
Château Rauzan-Ségla 2011
Een fijner aromatisch profiel dan Palmer in dit stadium, hoewel de wijn lichter van kleur is: parfumeur kruiden, handschoenleer, likeur zwarte bes. (Pure Chanel.) Zeer rijk en naadloos in de mond: qua textuur ruim, vers fruitig, maar toch weelderig en verleidelijk. Het is een beetje gracieuzer en slanker dan Palmer, maar gebouwd voor de lange termijn en de magnifieke dispositie van de onderdelen zal over twee decennia nog steeds duidelijk zijn. 95
Chateau Palmer 2011
Donker paarszwart van kleur, met een aromatisch profiel dat langer nodig heeft om te bezinken en zich te ontvouwen. Gegeven de lucht en warmte in de mond, kun je echter de pracht van de wijn zien, de aroma's (wortelkruiden, citrusbloesem, roos) verbergen zich eerder in het gehemelte dan dat ze zojuist op de neus te zien zijn. Het is zachte, brede, getextureerde en brokaten tannine, rijpe zuurgraad en fruit zijn perfect in elkaar grijpend. Een hogere score lonkt, zodra de aroma's bezinken, verfrissen en opheffen. 96
Meer Andrew Jefford-columns:
Wijngaarden van Balbaina in Sanlucar Krediet: Ramiro Ibáñez
spoilers op dagen van ons leven
Jefford on Monday: The Jerez Terroir Challenge
De afgelopen drie decennia waren traumatisch voor Jerez ...
Krediet: Andrew Jefford
Jefford op maandag: The Natoli touch
Andrew Jefford bekijkt het werk van een van de meest invloedrijke wijnadviseurs van de Languedoc en proeft er een paar
Wijnstokken bij Emerich Koebernik. De wijnen worden hieronder aanbevolen door Jefford. Krediet: Weingut Emerich Koebernik
Jefford op maandag: Duitsland's Big Dry
Andrew Jefford vindt een opkomende groep Duitse wijnmakers, genaamd Generation Riesling, die opkomt uit een land met een sterke wijngaard
De Métairie Grande du Théron in Vignobles Sigaud in Cahors. Krediet: Andrew Jefford
Jefford op maandag: uit liefde voor kalksteen
'Kalksteen is het beste feest in de wijnwereld', zegt de Chileense bodemexpert Pedro Parra, die Andrew Jefford vergezelt op
