- Keuze van de karaf expert
- Tijdschrift: uitgave juni 2013
Decanter-expert Stephen Brook duikt in de wereld van de Elzas Riesling en kiest zijn favoriete wijnen. Bekijk ze hier.
Het is een oude klaagzang dat iedereen Rieslings uit de Elzas bewondert, maar weinigen van ons kopen ze echt. De kwaliteit is stabiel en kan fantastisch zijn, maar er is vaak meer interesse in Riesling uit Australië (redelijk geprijsd en consistent in kwaliteit) of uit het modieuze Oostenrijk. Toch bevestigde een recente Londense proeverij van meer dan 70 Rieslings dat de Elzas levendige, verfrissende Rieslings kan produceren in verschillende stijlen. Evenmin zijn de prijzen buitensporig voor de kwaliteit. Dus waar zit het probleem? Sommigen zeggen dat de slanke Germaanse flessen de verkeerde associaties oproepen bij de consument, maar Australische en Oostenrijkse Rieslings gebruiken zonder klachten vergelijkbare styling en verpakkingen.
Dan is er een overvloed aan kwaliteiten. De meeste landgoederen produceren een eenvoudige Riesling, vaak gemengd van verschillende locaties. Soms worden ze aangeduid als ‘Tradition’ of ‘Réserve’ - er is geen controle over dergelijke aanduidingen - wat de consument kan misleiden door te geloven dat ze een hoger kwaliteitsniveau kopen dan in werkelijkheid het geval is. Aan de bovenkant bevinden zich de 51 grands crus, variërend in grootte van drie hectare tot 80 ha. Consumenten herkennen misschien enkele van de meest prestigieuze, zoals Hengst of Brand, maar de meeste zijn moeilijk te onthouden en verwarrend: er zijn er drie die allemaal Altenberg heten en zich in verschillende delen van de Elzas bevinden. Bovendien verdienen te veel gebieden binnen bepaalde grote grands crus hun status gewoon niet. Daartussenin zijn de ‘lieu-dits’, enkele wijngaarden die te talrijk zijn om te onthouden.
Het is aannemelijk dat het grootste probleem is dat consumenten niet weten wat ze kunnen verwachten als ze een fles kopen. Restsuikerniveaus kunnen sterk fluctueren. Bepaalde producenten zoals Trimbach geven steevast wijnen uit die kurkdroog zijn, zelfs als dat betekent dat ze hun toevlucht moeten nemen tot een relatief vroege oogst en geselecteerde gisten om een volledige gisting te garanderen. Andere producenten hebben een meer laissez-faire benadering. In een warm jaar op een toplocatie kunnen de druiven zeer hoge suikerniveaus bereiken. Dat kan resulteren in overmatige alcohol (en de meeste telers zouden een wijn met 15% willen vermijden), of in een wijn met ‘normale’ alcohol (12,5% tot 13,5%) maar aanzienlijke hoeveelheden restsuiker.
Veel bewonderenswaardige wijnen in deze proeverij met een restsuikerniveau van ongeveer 10 gram per liter smaakten niet zoet omdat ze werden gecompenseerd door een fijne zuurgraad. Maar als de druiven overrijp worden geplukt en de zuurgraad is gedaald, kan het resultaat een wijn zijn die duidelijk zoet smaakt. Velen zijn de restaurantklant die tot zijn ontzetting ontdekte dat de riesling die hij bestelde, ervan uitgaande dat deze droog zou zijn, niet van dien aard is. Dat is het soort ervaring dat consumenten jarenlang kan afschrikken. De Elzas heeft zijn eigen categorie, Vendange Tardive, voor deze wijnstijl, maar sommige telers negeren het. Naar mijn mening zou de Riesling uit de Elzas droge zoete Rieslings moeten smaken, steevast Vendange Tardive vanwege hun hoge suikers bij de oogst, moet als zodanig worden geëtiketteerd.
